Minik adam

Timur artık gündüzleri kendi odasında, kendi yatağında uyuyor. Her ne kadar başında telsiz olsa da sürekli başına gidip onu kontrol ediyoruz; zira ufaklık uyandığı zaman battaniyesi veya örtüsünü (ne bulursa) başının üzerine kadar çekmeyi oyun zannediyor. Tabi bizim de boğulacak diye ödümüz patlıyor.

Beyimiz artık destek almadan oturmaya da başladı. Artık yatar pozisyonda olmak ve etrafı kolaçan edememek onu bir hayli kızdırıyor. Hatta geçenlerde ne yazıkki ikinci kez, kaşla göz arasında ana kucağından düştü. Ama bu sefer ana kucağı yerdeydi ve yine dört ayağının üzerine düştü bizimkisi. Çok korkuttu ama sonra gülerek bizi teselli etti.

Bundan sonra esaret günleri başlıyor. Ana kucağı ve mama sandalyesinde emniyet kemersiz oturmak yok... :)